Czarodziejskie słowo

                                                                      Walentyna Osiejewa

     Malutki staruszek o długiej, siwej brodzie siedział na ławce i końcem parasola kreślił na piasku jakieś znaki.

—  Niech się pan posunie — powiedział Paweł i przysiadł na brzegu ławki.

Staruszek posunął się, spojrzał na czerwoną, nadąsaną twarz chłopca i powiedział:

—  Coś ci się przydarzyło...

Paweł rzucił spojrzenie z ukosa.

—  No to co? A panu co do tego?

—  Mnie nic do tego. Ale, jak widzę, przed chwilą krzyczałeś, płakałeś i kłóciłeś się z kimś.

—  I jak jeszcze! — odburknął gniewnie Paweł. — Na pewno niedługo zupełnie z domu ucieknę.

—  Uciekniesz?

—  Ucieknę. Choćby przez Zośkę ucieknę. — Tu Paweł zacisnął pięści. — O mały włos nie pobiłem się z nią teraz. Ani jednej farby nie chce dać. A sama ma ich tyle!

—  Nie chce dać? Ale z tego powodu uciekać nie warto.

—  Nie tylko przez to. Babcia za jedną marchewkę wypędziła mnie z kuchni... po prostu ścierką wypędziła!

      Paweł aż sapał z oburzenia.

—  Głupstwo! — powiedział staruszek. — Jeden cię skrzyczy, a drugi pogłaszcze.

—  Nikt mnie nie pogłaszcze! — wykrzyknął. — Brat łódką ma jechać, a mnie wziąć ze sobą nie chce. Ja mu mówię: lepiej weź mnie, bo i tak się nie odczepię, zabiorę wiosła i sam do łódki wlezę.

Pawełek uderzył pięścią w ławkę i nagle umilkł.

—  No i cóż? Brat nie chce cię zabrać?

—  A dlaczego pan o wszystko pyta? Staruszek pogładził długą brodę.

—  Pragnę ci dopomóc. Jest takie jedno czarodziejskie słowo.

Pawełek aż usta otworzył.

—  Powiem ci to słowo. Ale pamiętaj: trzeba je mówić cichym głosem, patrząc prosto w oczy temu, do kogo mówisz. Zapamiętaj: cichym głosem, patrząc prosto w oczy...

—  A jakie to słowo?

Staruszek pochylił się do ucha chłopca. Jego miękka broda dotknęła policzka Pawełka. Staruszek szepnął mu coś i głośno dodał:

—  To jest czarodziejskie słowo. Ale nie zapomnij, w jaki sposób je trzeba powiedzieć.

—  Spróbuję — uśmiechnął się Pawełek — zaraz spróbuję.

Zerwał się i pobiegł do domu.

      Zosia siedziała przy stole i rysowała. Przed nią leżały farby zielone, niebieskie, czerwone. Na widok Pawła zgarnęła je natychmiast i nakryła dłonią.

      „Oszukał mnie staruszek — pomyślał ze złością chłopiec. — Czyż ona zrozumie czarodziejskie słowo?"

      Zbliżył się z boku do siostry i pociągnął ją za rękaw. Siostra obejrzała się. Wtedy, patrząc jej w oczy, chłopiec powiedział cichym głosem:

—  Zosiu, daj mi jedną farbę... proszę cię...

Zosia   otworzyła   szeroko   oczy.   Palce   jej przestały ściskać farby i zdejmując rękę ze stołu, bąknęła zmieszana:

—  Jaką chcesz?

—  Ja bym chciał niebieską — powiedział nieśmiało Pawełek. Wziął farbę, potrzymał ją w dłoni, przeszedł się po pokoju i oddał farbę siostrze. Niepotrzebna mu była farba. Myślał teraz tylko o czarodziejskim słowie.

      „Pójdę do babci. Właśnie coś gotuje. Wypędzi mnie czy nie?"

Paweł otworzył drzwi do kuchni. Staruszka wyjmowała właśnie z brytfanny gorące pierożki. Wnuk podbiegł do niej, objął i zwrócił ku sobie jej zarumienioną, pomarszczoną twarz, spojrzał w oczy i szepnął:

—  Daj mi kawałek pierożka... proszę cię...

      Babcia wyprostowała się. Czarodziejskie słowo promieniowało z każdej zmarszczki na jej twarzy, z oczu i z uśmiechu.

—  Cieplutkiego, cieplutkiego zachciało ci się, gołąbku mój! — powiedziała i wybrała najlepszy rumiany pierożek.

      Paweł aż podskoczył z radości i ucałował babcię w oba policzki.

—  Czarodziej! Czarodziej! — szeptał do siebie wspominając staruszka.

Przy obiedzie siedział cicho i przysłuchiwał się każdemu słowu brata.

Kiedy brat powiedział, że popłynie łódką, Paweł położył mu rękę na ramieniu i po cichu poprosił:

—  Weź mnie ze sobą... proszę cię...

Przy stole od razu wszyscy zamilkli. Brat podniósł brwi do góry i uśmiechnął się.

—  Zabierz go — powiedziała naraz siostra. — Cóż ci to szkodzi?

—  Dlaczego byś nie miał zabrać? — uśmiechnęła się babcia. — Naturalnie, zabierz go.

—  Proszę cię — powtórzył Paweł. Brat roześmiał się głośno, poklepał chłopca po ramieniu, zwichrzył mu włosy.

—  Ech, ty podróżniku! No, dobrze, przygotuj się.

      Pomogło! Znowu pomogło!

Pawełek zerwał się od stołu, wybiegł na ulicę. Ale na skwerze nie znalazł już staruszka. Ławka była pusta. Tylko na piasku widniały nakreślone niezrozumiałe znaki.